Federal Hükümetin Entegrasyon Yetkilisi Maria Böhmer, bu yılki Entegrasyon Zirvesi'nde kendini pek rahat hissetmemiş olmalı. Davet edilmekten dolayı beklenen minnettarlık yerine bu sefer eleştiri, medyada uyumlu bir görüntü yerine ilk zirveye katılan Türk kökenli derneklerin boykotu vardı. Düzenleyiciler diğer 90 katılımcının hazır bulunduğuna defalarca dikkat çekmiş olsalar da, bu zirvede asıl hedeflenen kişiler orada değildi.
İtalyanların veya İspanyolların entegrasyon sorunlarından kimse bahsetmiyor, bu nüfus gruplarında da bir veya iki sorun olsa bile. Ancak siyasette ve medya haberlerinde neredeyse her zaman Arap veya Türk kökenli göçmenlerden bahsediliyor. Ve bunların çoğu artık masada değildi. Bu bakımdan, Entegrasyon Yetkilisinin vaat edilen ve şimdi gerçekleşen reddedişe giderek daha fazla sinirlenmesi anlaşılabilir bir durumdur.
Ancak Böhmer, derneklere yeni göç yasasıyla bağlantılı olarak yanlış bir bilgilendirme politikası yürütmekle suçlamada çok ileri gidiyor. Federal hükümetin aksine, bu yasadan ilk elden etkilenenler, yani göçmenler, bu yasa hakkında bilgilendirme fikrini ortaya atanlar onlardır. Ayrıca bu yasaya yönelik eleştiriler yeni değil, daha yasa yapım sürecinde göçmen ve insan hakları dernekleri konuya ilişkin görüşlerini dile getirmiş ve yasa tasarısındaki eksiklikleri eleştirmişti, bu mecrada da (2 Nisan 2007, 23 Mayıs 2007, 14 Haziran 2007, 15 Haziran 2007 tarihli yazılar). Çalışma gruplarındaki sözde diyalog ve ikinci Entegrasyon Zirvesi için yapılan hazırlıklara rağmen bu itirazlar dikkate alınmadı. Ve bu eleştiri sadece eşlerin aile birleşimiyle ilgili değil, aynı zamanda bu yeni göç yasasının ardındaki ruhla da ilgiliydi: "Ne hoş geldiniz ne de isteniyorsunuz" (15 Haziran 2007 tarihli PE).
Oysa Yabancılar Yasası'nda veya Göç Yasası'nda birkaç yıl önce yapılacak bir değişiklik, göçmenlerin ilgisini çok daha az çekerdi. Çok azı kendini hala yabancı hissediyordu, henüz vatandaşlığa alınmamış olanlar bile en azından bunu düşünüyordu. Ancak çok geçmeden, sözde göç yasasının birçok şeyi daha karmaşık hale getirdiği, bazılarını ise imkansız hale getirdiği ortaya çıktı. Sonuç olarak, geçen yıl toplu halde vatandaşlıktan çıkarmalar, göçmenlere vatandaşlığa alınmış olsalar bile, Alman olsalar bile yabancılar yasasından kaçamayacakları hissini verdi. Çok azı yeni edindikleri vatandaşlığın kalıcılığına güveniyor. Bu nedenle, yeni yasada vatandaşlığa alınmış Almanlar için aile birleşmelerinde farklı muamele olanağı tanınmasının, açık bir yaraya tuz basması kimseyi şaşırtmamalı.
Sonuç olarak, Türk kökenli dernekler Federal Hükümeti sözünde tuttu. Entegrasyon Zirvesi'nin amacı, bir diyaloğun, birbirine yaklaşmanın ve birbirini ciddiye almanın tesis edilmesiydi. Birbiriyle konuşmak, birbiri hakkında değil. Ancak yeni göç yasasıyla ilgili görüşmelerde yine göçmenlerle değil, göçmenler hakkında konuşuldu. İtirazları, yetkililer için önemsiz bir yorumdan bile yoksundu. Oysa Federal Hükümetin ikinci Entegrasyon Zirvesi'ndeki, göçmenlerle diyaloğu sürdürme ve "gelecekteki projelerin planlanmasına ve uygulanmasına örgütlerini daha fazla dahil etme" niyet beyanını aylar önce uygulamaya koyabilir ve bu niyet beyanlarının ciddiyetine olan güveni artırabilirdi. Ancak bu fırsat kaçırıldı.
Türk kökenli derneklerin tavrı bir reddediş değil, tam tersine ciddi, içerikli bir diyalog teklifiydi. Buna alternatif tek yol, medyada etkili bir şekilde bir araya gelinse de, sonuçsuz bir şekilde tekrar ayrılmak zorunda kalınan bir hoşgörü diyaloğudur. Göçmen örgütleri, bu hoşgörü politikasına prim vermediklerini gösterdiler. Şimdi sıra Federal Hükümet'te ve Entegrasyon Yetkilisinde, göçmen örgütlerinin sözlerini ciddiye almaları ve bağlayıcı olmayan niyet düzeyinde değil, somut ve yapıcı bir diyaloğa girmeleri gerekiyor. Ancak bunun için Entegrasyon Yetkilisinin önce ortaklarını tanıması gerekiyor. Şimdiye kadar çok az derneği tanımış olmalı.
